ਖਬਰਾਂ

ਸ਼ਾਇਦ ਓਹਮ ਦੇ ਨਿਯਮ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਇਲੈਕਟ੍ਰੋਨਿਕਸ ਵਿੱਚ ਦੂਜਾ ਸਭ ਤੋਂ ਮਸ਼ਹੂਰ ਕਾਨੂੰਨ ਮੂਰ ਦਾ ਨਿਯਮ ਹੈ: ਇੱਕ ਏਕੀਕ੍ਰਿਤ ਸਰਕਟ 'ਤੇ ਬਣਾਏ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਟਰਾਂਜ਼ਿਸਟਰਾਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਹਰ ਦੋ ਸਾਲ ਜਾਂ ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਦੁੱਗਣੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਕਿਉਂਕਿ ਚਿੱਪ ਦਾ ਭੌਤਿਕ ਆਕਾਰ ਲਗਭਗ ਇੱਕੋ ਜਿਹਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ, ਇਸਦਾ ਮਤਲਬ ਹੈ ਕਿ ਵਿਅਕਤੀਗਤ ਟਰਾਂਜ਼ਿਸਟਰ ਸਮੇਂ ਦੇ ਨਾਲ ਛੋਟੇ ਹੁੰਦੇ ਜਾਣਗੇ। ਅਸੀਂ ਆਮ ਰਫ਼ਤਾਰ ਨਾਲ ਛੋਟੇ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਤਾਵਾਂ ਵਾਲੇ ਆਕਾਰਾਂ ਵਾਲੇ ਚਿਪਸ ਦੀ ਨਵੀਂ ਪੀੜ੍ਹੀ ਦੀ ਉਮੀਦ ਕਰਨੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਹੈ, ਪਰ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਛੋਟਾ ਕਰਨ ਦਾ ਕੀ ਮਤਲਬ ਹੈ? ਕੀ ਛੋਟੇ ਦਾ ਮਤਲਬ ਹਮੇਸ਼ਾ ਬਿਹਤਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ?
ਪਿਛਲੀ ਸਦੀ ਵਿੱਚ, ਇਲੈਕਟ੍ਰਾਨਿਕ ਇੰਜਨੀਅਰਿੰਗ ਨੇ ਬਹੁਤ ਤਰੱਕੀ ਕੀਤੀ ਹੈ। 1920 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਵਿੱਚ, ਸਭ ਤੋਂ ਉੱਨਤ AM ਰੇਡੀਓ ਵਿੱਚ ਕਈ ਵੈਕਿਊਮ ਟਿਊਬਾਂ, ਕਈ ਵੱਡੇ ਇੰਡਕਟਰ, ਕੈਪਸੀਟਰ ਅਤੇ ਰੋਧਕ, ਐਂਟੀਨਾ ਵਜੋਂ ਵਰਤੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਦਰਜਨਾਂ ਮੀਟਰ ਤਾਰਾਂ, ਅਤੇ ਬੈਟਰੀਆਂ ਦਾ ਇੱਕ ਵੱਡਾ ਸਮੂਹ ਸ਼ਾਮਲ ਸੀ। ਪੂਰੀ ਡਿਵਾਈਸ ਨੂੰ ਪਾਵਰ ਦੇਣ ਲਈ। ਅੱਜ, ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੀ ਜੇਬ ਵਿੱਚ ਡਿਵਾਈਸ 'ਤੇ ਇੱਕ ਦਰਜਨ ਤੋਂ ਵੱਧ ਸੰਗੀਤ ਸਟ੍ਰੀਮਿੰਗ ਸੇਵਾਵਾਂ ਨੂੰ ਸੁਣ ਸਕਦੇ ਹੋ, ਅਤੇ ਤੁਸੀਂ ਹੋਰ ਵੀ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ। ਪਰ ਮਿਨੀਏਚੁਰਾਈਜ਼ੇਸ਼ਨ ਸਿਰਫ ਪੋਰਟੇਬਿਲਟੀ ਲਈ ਨਹੀਂ ਹੈ: ਇਹ ਉਸ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਲਈ ਬਿਲਕੁਲ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ ਜਿਸਦੀ ਅਸੀਂ ਅੱਜ ਸਾਡੀਆਂ ਡਿਵਾਈਸਾਂ ਤੋਂ ਉਮੀਦ ਕਰਦੇ ਹਾਂ।
ਛੋਟੇ ਭਾਗਾਂ ਦਾ ਇੱਕ ਸਪੱਸ਼ਟ ਫਾਇਦਾ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਤੁਹਾਨੂੰ ਇੱਕੋ ਵਾਲੀਅਮ ਵਿੱਚ ਵਧੇਰੇ ਕਾਰਜਸ਼ੀਲਤਾ ਸ਼ਾਮਲ ਕਰਨ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਤੌਰ 'ਤੇ ਡਿਜੀਟਲ ਸਰਕਟਾਂ ਲਈ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹੈ: ਵਧੇਰੇ ਭਾਗਾਂ ਦਾ ਮਤਲਬ ਹੈ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਉਸੇ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ ਵਧੇਰੇ ਪ੍ਰੋਸੈਸਿੰਗ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ। ਉਦਾਹਰਨ ਲਈ, ਸਿਧਾਂਤ ਵਿੱਚ, ਇੱਕ 64-ਬਿੱਟ ਪ੍ਰੋਸੈਸਰ ਦੁਆਰਾ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਕੀਤੀ ਗਈ ਜਾਣਕਾਰੀ ਦੀ ਮਾਤਰਾ ਇੱਕੋ ਘੜੀ ਦੀ ਬਾਰੰਬਾਰਤਾ 'ਤੇ ਚੱਲਣ ਵਾਲੇ 8-ਬਿੱਟ CPU ਨਾਲੋਂ ਅੱਠ ਗੁਣਾ ਹੈ। ਪਰ ਇਸ ਨੂੰ ਅੱਠ ਗੁਣਾ ਕਈ ਹਿੱਸਿਆਂ ਦੀ ਵੀ ਲੋੜ ਹੁੰਦੀ ਹੈ: ਰਜਿਸਟਰ, ਐਡਰ, ਬੱਸਾਂ, ਆਦਿ ਸਾਰੇ ਅੱਠ ਗੁਣਾ ਵੱਡੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। .ਇਸ ਲਈ ਤੁਹਾਨੂੰ ਜਾਂ ਤਾਂ ਇੱਕ ਚਿੱਪ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ ਜੋ ਅੱਠ ਗੁਣਾ ਵੱਡਾ ਹੋਵੇ ਜਾਂ ਇੱਕ ਟਰਾਂਜ਼ਿਸਟਰ ਜੋ ਅੱਠ ਗੁਣਾ ਛੋਟਾ ਹੋਵੇ।
ਇਹੀ ਗੱਲ ਮੈਮੋਰੀ ਚਿਪਸ ਲਈ ਵੀ ਸੱਚ ਹੈ: ਛੋਟੇ ਟਰਾਂਜ਼ਿਸਟਰ ਬਣਾਉਣ ਨਾਲ, ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲ ਇੱਕੋ ਵਾਲੀਅਮ ਵਿੱਚ ਵਧੇਰੇ ਸਟੋਰੇਜ ਸਪੇਸ ਹੈ। ਅੱਜ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਡਿਸਪਲੇ ਵਿੱਚ ਪਿਕਸਲ ਪਤਲੇ ਫਿਲਮ ਟਰਾਂਜ਼ਿਸਟਰਾਂ ਦੇ ਬਣੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਇਸਲਈ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਘੱਟ ਕਰਨਾ ਅਤੇ ਉੱਚ ਰੈਜ਼ੋਲਿਊਸ਼ਨ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨਾ ਸਮਝਦਾਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। , ਟਰਾਂਜ਼ਿਸਟਰ ਜਿੰਨਾ ਛੋਟਾ, ਉੱਨਾ ਹੀ ਵਧੀਆ, ਅਤੇ ਇੱਕ ਹੋਰ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਕਾਰਨ ਹੈ: ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਕਾਰਗੁਜ਼ਾਰੀ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਸੁਧਾਰ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਪਰ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਕਿਉਂ?
ਜਦੋਂ ਵੀ ਤੁਸੀਂ ਟਰਾਂਜ਼ਿਸਟਰ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹੋ, ਤਾਂ ਇਹ ਮੁਫਤ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਵਾਧੂ ਭਾਗ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰੇਗਾ। ਹਰੇਕ ਟਰਮੀਨਲ ਵਿੱਚ ਲੜੀ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਰੋਧਕ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਕਿਸੇ ਵੀ ਵਸਤੂ ਦਾ ਕਰੰਟ ਵੀ ਸਵੈ-ਇੰਡਕਟੈਂਸ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਅੰਤ ਵਿੱਚ, ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਦੋ ਕੰਡਕਟਰਾਂ ਵਿਚਕਾਰ ਇੱਕ ਸਮਰੱਥਾ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਸਾਰੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਬਿਜਲੀ ਦੀ ਖਪਤ ਕਰੋ ਅਤੇ ਟਰਾਂਜ਼ਿਸਟਰ ਦੀ ਗਤੀ ਨੂੰ ਹੌਲੀ ਕਰੋ। ਪਰਜੀਵੀ ਸਮਰੱਥਾ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਤੌਰ 'ਤੇ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੁੰਦੀ ਹੈ: ਹਰ ਵਾਰ ਜਦੋਂ ਟਰਾਂਜ਼ਿਸਟਰ ਚਾਲੂ ਜਾਂ ਬੰਦ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਚਾਰਜ ਅਤੇ ਡਿਸਚਾਰਜ ਕਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਜਿਸ ਲਈ ਪਾਵਰ ਸਪਲਾਈ ਤੋਂ ਸਮਾਂ ਅਤੇ ਕਰੰਟ ਦੀ ਲੋੜ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।
ਦੋ ਕੰਡਕਟਰਾਂ ਵਿਚਕਾਰ ਸਮਰੱਥਾ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਭੌਤਿਕ ਆਕਾਰ ਦਾ ਇੱਕ ਫੰਕਸ਼ਨ ਹੈ: ਇੱਕ ਛੋਟੇ ਆਕਾਰ ਦਾ ਅਰਥ ਹੈ ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਸਮਰੱਥਾ। ਅਤੇ ਕਿਉਂਕਿ ਛੋਟੇ ਕੈਪੇਸੀਟਰਾਂ ਦਾ ਮਤਲਬ ਉੱਚ ਗਤੀ ਅਤੇ ਘੱਟ ਸ਼ਕਤੀ ਹੈ, ਛੋਟੇ ਟਰਾਂਜ਼ਿਸਟਰ ਉੱਚ ਘੜੀ ਦੀ ਬਾਰੰਬਾਰਤਾ 'ਤੇ ਚੱਲ ਸਕਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਅਜਿਹਾ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਘੱਟ ਗਰਮੀ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ।
ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਟਰਾਂਜ਼ਿਸਟਰਾਂ ਦੇ ਆਕਾਰ ਨੂੰ ਸੁੰਗੜਦੇ ਹੋ, ਕੈਪੈਸੀਟੈਂਸ ਸਿਰਫ ਉਹ ਪ੍ਰਭਾਵ ਨਹੀਂ ਹੈ ਜੋ ਬਦਲਦਾ ਹੈ: ਇੱਥੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਅਜੀਬ ਕੁਆਂਟਮ ਮਕੈਨੀਕਲ ਪ੍ਰਭਾਵ ਹਨ ਜੋ ਵੱਡੇ ਯੰਤਰਾਂ ਲਈ ਸਪੱਸ਼ਟ ਨਹੀਂ ਹਨ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ, ਟਰਾਂਜ਼ਿਸਟਰਾਂ ਨੂੰ ਛੋਟਾ ਬਣਾਉਣ ਨਾਲ ਉਹ ਤੇਜ਼ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਪਰ ਇਲੈਕਟ੍ਰਾਨਿਕ ਉਤਪਾਦ ਵਧੇਰੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਸਿਰਫ਼ ਟਰਾਂਜ਼ਿਸਟਰਾਂ ਨਾਲੋਂ। ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਦੂਜੇ ਹਿੱਸਿਆਂ ਨੂੰ ਘਟਾਉਂਦੇ ਹੋ, ਤਾਂ ਉਹ ਕਿਵੇਂ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਕਰਦੇ ਹਨ?
ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਬੋਲਦੇ ਹੋਏ, ਪੈਸਿਵ ਕੰਪੋਨੈਂਟ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਰੋਧਕ, ਕੈਪਸੀਟਰ ਅਤੇ ਇੰਡਕਟਰ ਛੋਟੇ ਹੋਣ 'ਤੇ ਬਿਹਤਰ ਨਹੀਂ ਹੋਣਗੇ: ਕਈ ਤਰੀਕਿਆਂ ਨਾਲ, ਉਹ ਵਿਗੜ ਜਾਣਗੇ। ਇਸਲਈ, ਇਹਨਾਂ ਹਿੱਸਿਆਂ ਦਾ ਛੋਟਾਕਰਨ ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਛੋਟੇ ਵਾਲੀਅਮ ਵਿੱਚ ਸੰਕੁਚਿਤ ਕਰਨ ਦੇ ਯੋਗ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। , ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪੀਸੀਬੀ ਸਪੇਸ ਬਚਾਉਂਦਾ ਹੈ।
ਰੋਧਕ ਦਾ ਆਕਾਰ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਨੁਕਸਾਨ ਕੀਤੇ ਬਿਨਾਂ ਘਟਾਇਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਸਮੱਗਰੀ ਦੇ ਟੁਕੜੇ ਦਾ ਪ੍ਰਤੀਰੋਧ ਇਸ ਦੁਆਰਾ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ l ਲੰਬਾਈ ਹੈ, A ਅੰਤਰ-ਵਿਭਾਗੀ ਖੇਤਰ ਹੈ, ਅਤੇ ρ ਸਮੱਗਰੀ ਦੀ ਪ੍ਰਤੀਰੋਧਕਤਾ ਹੈ। ਸਿਰਫ਼ ਲੰਬਾਈ ਅਤੇ ਕਰਾਸ-ਸੈਕਸ਼ਨ ਨੂੰ ਘਟਾਓ, ਅਤੇ ਇੱਕ ਭੌਤਿਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਛੋਟੇ ਰੋਧਕ ਦੇ ਨਾਲ ਖਤਮ ਹੋਵੋ, ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਉਹੀ ਪ੍ਰਤੀਰੋਧ ਹੈ। ਇੱਕੋ ਇੱਕ ਨੁਕਸਾਨ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਜਦੋਂ ਇੱਕੋ ਸ਼ਕਤੀ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਭੌਤਿਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਛੋਟੇ ਰੋਧਕ ਵੱਡੇ ਰੋਧਕਾਂ ਨਾਲੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਗਰਮੀ ਪੈਦਾ ਕਰਨਗੇ। ਇਸ ਲਈ, ਛੋਟੇ ਰੋਧਕਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਸਿਰਫ਼ ਘੱਟ-ਪਾਵਰ ਸਰਕਟਾਂ ਵਿੱਚ ਕੀਤੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਸਾਰਣੀ ਦਿਖਾਉਂਦੀ ਹੈ ਕਿ ਕਿਵੇਂ SMD ਪ੍ਰਤੀਰੋਧਕਾਂ ਦੀ ਵੱਧ ਤੋਂ ਵੱਧ ਪਾਵਰ ਰੇਟਿੰਗ ਘਟਦੀ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਆਕਾਰ ਘਟਦਾ ਹੈ।
ਅੱਜ, ਸਭ ਤੋਂ ਛੋਟਾ ਰੋਧਕ ਜੋ ਤੁਸੀਂ ਖਰੀਦ ਸਕਦੇ ਹੋ ਉਹ ਹੈ ਮੀਟ੍ਰਿਕ 03015 ਦਾ ਆਕਾਰ (0.3 mm x 0.15 mm)। ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਰੇਟਿੰਗ ਪਾਵਰ ਸਿਰਫ 20 mW ਹੈ ਅਤੇ ਸਿਰਫ ਸਰਕਟਾਂ ਲਈ ਵਰਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਜੋ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਪਾਵਰ ਨੂੰ ਵਿਗਾੜਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਆਕਾਰ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਹੀ ਸੀਮਤ ਹਨ। ਇੱਕ ਛੋਟਾ ਮੀਟ੍ਰਿਕ 0201 ਪੈਕੇਜ (0.2 mm x 0.1 mm) ਜਾਰੀ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ, ਪਰ ਅਜੇ ਤੱਕ ਉਤਪਾਦਨ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਪਾਇਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਪਰ ਭਾਵੇਂ ਉਹ ਨਿਰਮਾਤਾ ਦੇ ਕੈਟਾਲਾਗ ਵਿੱਚ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦੇ ਹਨ, ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਹਰ ਥਾਂ ਹੋਣ ਦੀ ਉਮੀਦ ਨਾ ਕਰੋ: ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਰੋਬੋਟ ਚੁਣਨ ਅਤੇ ਸਥਾਨ ਦੇਣ ਲਈ ਕਾਫ਼ੀ ਸਹੀ ਨਹੀਂ ਹਨ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਣ ਲਈ, ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਅਜੇ ਵੀ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਉਤਪਾਦ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਨ।
ਕੈਪਸੀਟਰਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਘਟਾਇਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਇਹ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਸਮਰੱਥਾ ਨੂੰ ਘਟਾ ਦੇਵੇਗਾ। ਸ਼ੰਟ ਕੈਪੀਸੀਟਰ ਦੀ ਕੈਪੈਸੀਟੈਂਸ ਦੀ ਗਣਨਾ ਕਰਨ ਦਾ ਫਾਰਮੂਲਾ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ A ਬੋਰਡ ਦਾ ਖੇਤਰਫਲ ਹੈ, d ਉਹਨਾਂ ਵਿਚਕਾਰ ਦੂਰੀ ਹੈ, ਅਤੇ ε ਡਾਈਇਲੈਕਟ੍ਰਿਕ ਸਥਿਰਤਾ ਹੈ। (ਅੰਦਰੂਨੀ ਸਮੱਗਰੀ ਦੀ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਤਾ)। ਜੇਕਰ ਕੈਪੇਸੀਟਰ (ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਫਲੈਟ ਡਿਵਾਈਸ) ਨੂੰ ਛੋਟਾ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਖੇਤਰ ਨੂੰ ਘਟਾਇਆ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਸਮਰੱਥਾ ਘਟਦੀ ਹੈ। ਜੇਕਰ ਤੁਸੀਂ ਅਜੇ ਵੀ ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਮਾਤਰਾ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਨਫਾਰਾ ਨੂੰ ਪੈਕ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ, ਤਾਂ ਇੱਕੋ ਇੱਕ ਵਿਕਲਪ ਹੈ। ਕਈ ਲੇਅਰਾਂ ਨੂੰ ਇਕੱਠੇ ਸਟੈਕ ਕਰਨਾ ਹੈ। ਸਮੱਗਰੀ ਅਤੇ ਨਿਰਮਾਣ ਵਿੱਚ ਤਰੱਕੀ ਦੇ ਕਾਰਨ, ਜਿਸ ਨੇ ਪਤਲੀਆਂ ਫਿਲਮਾਂ (ਛੋਟੀਆਂ d) ਅਤੇ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਡਾਈਲੈਕਟ੍ਰਿਕਸ (ਵੱਡੇ ε ਦੇ ਨਾਲ) ਵੀ ਸੰਭਵ ਬਣਾਈਆਂ ਹਨ, ਪਿਛਲੇ ਕੁਝ ਦਹਾਕਿਆਂ ਵਿੱਚ ਕੈਪੇਸੀਟਰਾਂ ਦਾ ਆਕਾਰ ਕਾਫ਼ੀ ਸੁੰਗੜ ਗਿਆ ਹੈ।
ਅੱਜ ਉਪਲਬਧ ਸਭ ਤੋਂ ਛੋਟਾ ਕੈਪਸੀਟਰ ਇੱਕ ਅਲਟਰਾ-ਛੋਟੇ ਮੀਟ੍ਰਿਕ 0201 ਪੈਕੇਜ ਵਿੱਚ ਹੈ: ਸਿਰਫ 0.25 mm x 0.125 mm। ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਸਮਰੱਥਾ ਅਜੇ ਵੀ ਉਪਯੋਗੀ 100 nF ਤੱਕ ਸੀਮਿਤ ਹੈ, ਅਤੇ ਵੱਧ ਤੋਂ ਵੱਧ ਓਪਰੇਟਿੰਗ ਵੋਲਟੇਜ 6.3 V ਹੈ। ਨਾਲ ਹੀ, ਇਹ ਪੈਕੇਜ ਬਹੁਤ ਛੋਟੇ ਹਨ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਣ ਲਈ ਉੱਨਤ ਉਪਕਰਨਾਂ ਦੀ ਲੋੜ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਵਿਆਪਕ ਗੋਦ ਲੈਣ ਨੂੰ ਸੀਮਤ ਕਰਦੇ ਹੋਏ।
ਇੰਡਕਟਰਾਂ ਲਈ, ਕਹਾਣੀ ਥੋੜੀ ਔਖੀ ਹੈ। ਇੱਕ ਸਿੱਧੀ ਕੋਇਲ ਦਾ ਇੰਡਕਟੈਂਸ ਇਸ ਦੁਆਰਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ N ਮੋੜਾਂ ਦੀ ਸੰਖਿਆ ਹੈ, A ਕੋਇਲ ਦਾ ਅੰਤਰ-ਵਿਭਾਗੀ ਖੇਤਰ ਹੈ, l ਇਸਦੀ ਲੰਬਾਈ ਹੈ, ਅਤੇ μ ਹੈ। ਪਦਾਰਥਕ ਸਥਿਰਤਾ (ਪਰਮੇਮੇਬਿਲਟੀ)। ਜੇਕਰ ਸਾਰੇ ਮਾਪ ਅੱਧੇ ਤੋਂ ਘਟਾਏ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਤਾਂ ਇੰਡਕਟੈਂਸ ਵੀ ਅੱਧਾ ਘਟਾ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇਗਾ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਤਾਰ ਦਾ ਪ੍ਰਤੀਰੋਧ ਇੱਕੋ ਜਿਹਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ: ਇਹ ਇਸ ਲਈ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਤਾਰ ਦੀ ਲੰਬਾਈ ਅਤੇ ਕਰਾਸ-ਸੈਕਸ਼ਨ ਘਟਾ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਸਦੇ ਮੂਲ ਮੁੱਲ ਦਾ ਚੌਥਾਈ। ਇਸਦਾ ਮਤਲਬ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਇੰਡਕਟੈਂਸ ਦੇ ਅੱਧੇ ਹਿੱਸੇ ਵਿੱਚ ਉਸੇ ਪ੍ਰਤੀਰੋਧ ਦੇ ਨਾਲ ਖਤਮ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹੋ, ਇਸਲਈ ਤੁਸੀਂ ਕੋਇਲ ਦੀ ਗੁਣਵੱਤਾ (Q) ਫੈਕਟਰ ਨੂੰ ਅੱਧਾ ਕਰ ਦਿੰਦੇ ਹੋ।
ਸਭ ਤੋਂ ਛੋਟਾ ਵਪਾਰਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਉਪਲਬਧ ਡਿਸਕ੍ਰਿਟ ਇੰਡਕਟਰ ਇੰਚ ਸਾਈਜ਼ 01005 (0.4 mm x 0.2 mm) ਨੂੰ ਅਪਣਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ 56 nH ਤੱਕ ਉੱਚੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਕੁਝ ohms ਦਾ ਪ੍ਰਤੀਰੋਧ ਰੱਖਦੇ ਹਨ। ਇੱਕ ਅਤਿ-ਛੋਟੇ ਮੀਟ੍ਰਿਕ 0201 ਪੈਕੇਜ ਵਿੱਚ ਇੰਡਕਟਰ 2014 ਵਿੱਚ ਜਾਰੀ ਕੀਤੇ ਗਏ ਸਨ, ਪਰ ਜ਼ਾਹਰ ਹੈ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕਦੇ ਵੀ ਮਾਰਕੀਟ ਵਿੱਚ ਪੇਸ਼ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ।
ਇੰਡਕਟਰਾਂ ਦੀਆਂ ਭੌਤਿਕ ਸੀਮਾਵਾਂ ਨੂੰ ਡਾਇਨਾਮਿਕ ਇੰਡਕਟੈਂਸ ਨਾਮਕ ਵਰਤਾਰੇ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਕੇ ਹੱਲ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਗ੍ਰਾਫੀਨ ਦੇ ਬਣੇ ਕੋਇਲਾਂ ਵਿੱਚ ਦੇਖਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ, ਜੇਕਰ ਇਸਨੂੰ ਵਪਾਰਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਵਿਵਹਾਰਕ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਬਣਾਇਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਇਹ 50% ਤੱਕ ਵਧ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਅੰਤ ਵਿੱਚ, ਕੋਇਲ ਨੂੰ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਛੋਟਾ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਜੇਕਰ ਤੁਹਾਡਾ ਸਰਕਟ ਉੱਚ ਫ੍ਰੀਕੁਐਂਸੀ 'ਤੇ ਕੰਮ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਇਹ ਜ਼ਰੂਰੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਕੋਈ ਸਮੱਸਿਆ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਜੇਕਰ ਤੁਹਾਡਾ ਸਿਗਨਲ GHz ਰੇਂਜ ਵਿੱਚ ਹੈ, ਤਾਂ ਕੁਝ nH ਕੋਇਲ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਕਾਫੀ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।
ਇਹ ਸਾਨੂੰ ਇੱਕ ਹੋਰ ਚੀਜ਼ ਵੱਲ ਲਿਆਉਂਦਾ ਹੈ ਜੋ ਪਿਛਲੀ ਸਦੀ ਵਿੱਚ ਛੋਟਾ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ ਪਰ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਤੁਰੰਤ ਧਿਆਨ ਨਾ ਦਿਓ: ਸੰਚਾਰ ਲਈ ਅਸੀਂ ਜੋ ਤਰੰਗ-ਲੰਬਾਈ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਦੇ ਹਾਂ। ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਰੇਡੀਓ ਪ੍ਰਸਾਰਣ ਲਗਭਗ 300 ਮੀਟਰ ਦੀ ਤਰੰਗ-ਲੰਬਾਈ ਦੇ ਨਾਲ ਲਗਭਗ 1 MHz ਦੀ ਇੱਕ ਮੱਧਮ-ਵੇਵ AM ਬਾਰੰਬਾਰਤਾ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਦੇ ਸਨ। 100 MHz ਜਾਂ 3 ਮੀਟਰ 'ਤੇ ਕੇਂਦਰਿਤ FM ਫ੍ਰੀਕੁਐਂਸੀ ਬੈਂਡ 1960 ਦੇ ਆਸ-ਪਾਸ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ, ਅਤੇ ਅੱਜ ਅਸੀਂ ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ 1 ਜਾਂ 2 GHz (ਲਗਭਗ 20 ਸੈ.ਮੀ.) ਦੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ 4G ਸੰਚਾਰਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਦੇ ਹਾਂ। ਉੱਚ ਫ੍ਰੀਕੁਐਂਸੀ ਦਾ ਮਤਲਬ ਵਧੇਰੇ ਜਾਣਕਾਰੀ ਪ੍ਰਸਾਰਣ ਸਮਰੱਥਾ ਹੈ। ਇਹ ਮਿਨੀਏਚਰਾਈਜ਼ੇਸ਼ਨ ਦੇ ਕਾਰਨ ਹੈ ਕਿ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਸਸਤੇ, ਭਰੋਸੇਮੰਦ ਅਤੇ ਊਰਜਾ ਬਚਾਉਣ ਵਾਲੇ ਰੇਡੀਓ ਹਨ ਜੋ ਇਹਨਾਂ ਬਾਰੰਬਾਰਤਾ 'ਤੇ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹਨ।
ਸੁੰਗੜਦੀ ਤਰੰਗ-ਲੰਬਾਈ ਐਂਟੀਨਾ ਨੂੰ ਸੁੰਗੜ ਸਕਦੀ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਆਕਾਰ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸੰਚਾਰਿਤ ਕਰਨ ਜਾਂ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਲਈ ਲੋੜੀਂਦੀ ਬਾਰੰਬਾਰਤਾ ਨਾਲ ਸਿੱਧਾ ਸੰਬੰਧਿਤ ਹੈ। ਅੱਜ ਦੇ ਮੋਬਾਈਲ ਫੋਨਾਂ ਨੂੰ ਲੰਬੇ ਫੈਲਣ ਵਾਲੇ ਐਂਟੀਨਾ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਹੈ, GHz ਫ੍ਰੀਕੁਐਂਸੀ 'ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਸਮਰਪਿਤ ਸੰਚਾਰ ਲਈ ਧੰਨਵਾਦ, ਜਿਸ ਲਈ ਐਂਟੀਨਾ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਸੈਂਟੀਮੀਟਰ ਲੰਬਾ। ਇਹੀ ਕਾਰਨ ਹੈ ਕਿ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਮੋਬਾਈਲ ਫੋਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਅਜੇ ਵੀ FM ਰਿਸੀਵਰ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਤੁਹਾਨੂੰ ਵਰਤੋਂ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਈਅਰਫੋਨ ਲਗਾਉਣ ਦੀ ਲੋੜ ਹੁੰਦੀ ਹੈ: ਰੇਡੀਓ ਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਇੱਕ ਮੀਟਰ ਲੰਬੀਆਂ ਤਰੰਗਾਂ ਤੋਂ ਲੋੜੀਂਦੀ ਸਿਗਨਲ ਤਾਕਤ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਲਈ ਈਅਰਫੋਨ ਦੀ ਤਾਰ ਨੂੰ ਐਂਟੀਨਾ ਵਜੋਂ ਵਰਤਣ ਦੀ ਲੋੜ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।
ਜਿੱਥੋਂ ਤੱਕ ਸਾਡੇ ਛੋਟੇ ਐਂਟੀਨਾ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਸਰਕਟਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਉਹ ਛੋਟੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਤਾਂ ਉਹ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਬਣਾਉਣਾ ਆਸਾਨ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਸਿਰਫ ਇਸ ਲਈ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਟਰਾਂਜ਼ਿਸਟਰ ਤੇਜ਼ ਹੋ ਗਏ ਹਨ, ਸਗੋਂ ਇਸ ਲਈ ਵੀ ਕਿਉਂਕਿ ਟ੍ਰਾਂਸਮਿਸ਼ਨ ਲਾਈਨ ਪ੍ਰਭਾਵ ਹੁਣ ਕੋਈ ਮੁੱਦਾ ਨਹੀਂ ਰਹੇ ਹਨ। ਸੰਖੇਪ ਵਿੱਚ, ਜਦੋਂ ਲੰਬਾਈ ਇੱਕ ਤਾਰ ਦੀ ਤਰੰਗ-ਲੰਬਾਈ ਦੇ ਦਸਵੇਂ ਹਿੱਸੇ ਤੋਂ ਵੱਧ ਹੈ, ਤੁਹਾਨੂੰ ਸਰਕਟ ਨੂੰ ਡਿਜ਼ਾਈਨ ਕਰਦੇ ਸਮੇਂ ਇਸਦੀ ਲੰਬਾਈ ਦੇ ਨਾਲ ਫੇਜ਼ ਸ਼ਿਫਟ 'ਤੇ ਵਿਚਾਰ ਕਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ। ਜੇਕਰ ਤੁਸੀਂ ਵੱਖਰੇ ਹਿੱਸਿਆਂ ਨੂੰ ਇਕੱਠੇ ਮਿਲਾਉਂਦੇ ਹੋ, ਤਾਂ ਇਹ ਸਿਰਦਰਦ ਹੈ, ਪਰ ਜੇਕਰ ਤੁਸੀਂ ਸਰਕਟ ਨੂੰ ਕੁਝ ਵਰਗ ਮਿਲੀਮੀਟਰ 'ਤੇ ਰੱਖਦੇ ਹੋ, ਤਾਂ ਇਹ ਕੋਈ ਸਮੱਸਿਆ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਮੂਰ ਦੇ ਕਾਨੂੰਨ ਦੀ ਮੌਤ ਦੀ ਭਵਿੱਖਬਾਣੀ ਕਰਨਾ, ਜਾਂ ਇਹ ਦਰਸਾਉਣਾ ਕਿ ਇਹ ਭਵਿੱਖਬਾਣੀਆਂ ਬਾਰ ਬਾਰ ਗਲਤ ਹਨ, ਵਿਗਿਆਨ ਅਤੇ ਤਕਨਾਲੋਜੀ ਪੱਤਰਕਾਰੀ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਆਵਰਤੀ ਵਿਸ਼ਾ ਬਣ ਗਿਆ ਹੈ। ਤੱਥ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਇੰਟੇਲ, ਸੈਮਸੰਗ, ਅਤੇ ਟੀਐਸਐਮਸੀ, ਤਿੰਨ ਪ੍ਰਤੀਯੋਗੀ ਜੋ ਅਜੇ ਵੀ ਸਭ ਤੋਂ ਅੱਗੇ ਹਨ। ਖੇਡ ਦੇ, ਪ੍ਰਤੀ ਵਰਗ ਮਾਈਕ੍ਰੋਮੀਟਰ ਵਿੱਚ ਹੋਰ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਤਾਵਾਂ ਨੂੰ ਸੰਕੁਚਿਤ ਕਰਨਾ ਜਾਰੀ ਰੱਖੋ, ਅਤੇ ਭਵਿੱਖ ਵਿੱਚ ਕਈ ਪੀੜ੍ਹੀਆਂ ਵਿੱਚ ਸੁਧਾਰੀ ਚਿਪਸ ਪੇਸ਼ ਕਰਨ ਦੀ ਯੋਜਨਾ ਬਣਾਓ। ਭਾਵੇਂ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਹਰੇਕ ਪੜਾਅ 'ਤੇ ਜੋ ਤਰੱਕੀ ਕੀਤੀ ਹੈ ਉਹ ਦੋ ਦਹਾਕੇ ਪਹਿਲਾਂ ਜਿੰਨੀ ਵੱਡੀ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੀ, ਟਰਾਂਜਿਸਟਰਾਂ ਦਾ ਛੋਟਾਕਰਨ ਜਾਰੀ ਹੈ।
ਹਾਲਾਂਕਿ, ਵੱਖਰੇ ਹਿੱਸਿਆਂ ਲਈ, ਅਸੀਂ ਇੱਕ ਕੁਦਰਤੀ ਸੀਮਾ 'ਤੇ ਪਹੁੰਚ ਗਏ ਜਾਪਦੇ ਹਾਂ: ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਛੋਟਾ ਬਣਾਉਣਾ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਕਾਰਗੁਜ਼ਾਰੀ ਵਿੱਚ ਸੁਧਾਰ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਵਰਤਮਾਨ ਵਿੱਚ ਉਪਲਬਧ ਸਭ ਤੋਂ ਛੋਟੇ ਹਿੱਸੇ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਵਰਤੋਂ ਦੇ ਮਾਮਲਿਆਂ ਦੀ ਲੋੜ ਤੋਂ ਛੋਟੇ ਹਨ। ਅਜਿਹਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਵੱਖਰੇ ਉਪਕਰਣਾਂ ਲਈ ਕੋਈ ਮੂਰ ਦਾ ਕਾਨੂੰਨ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਪਰ ਜੇਕਰ ਮੂਰ ਦਾ ਕਾਨੂੰਨ ਹੈ, ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਇਹ ਦੇਖਣਾ ਪਸੰਦ ਕਰਾਂਗੇ ਕਿ ਇੱਕ ਵਿਅਕਤੀ SMD ਸੋਲਡਰਿੰਗ ਚੁਣੌਤੀ ਨੂੰ ਕਿੰਨਾ ਕੁ ਧੱਕ ਸਕਦਾ ਹੈ।
ਮੈਂ ਹਮੇਸ਼ਾ 1970 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਵਿੱਚ ਵਰਤੇ ਗਏ ਇੱਕ PTH ਰੋਧਕ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਲੈਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਅਤੇ ਇਸ 'ਤੇ ਇੱਕ SMD ਰੋਧਕ ਲਗਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਜਿਵੇਂ ਮੈਂ ਹੁਣ ਅੰਦਰ/ਬਾਹਰ ਬਦਲ ਰਿਹਾ ਹਾਂ। ਮੇਰਾ ਟੀਚਾ ਮੇਰੇ ਭੈਣਾਂ-ਭਰਾਵਾਂ ਨੂੰ ਬਣਾਉਣਾ ਹੈ (ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਇਲੈਕਟ੍ਰਾਨਿਕ ਉਤਪਾਦ) ਕਿੰਨੀ ਤਬਦੀਲੀ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਕੰਮ ਦੇ ਹਿੱਸੇ ਵੀ ਦੇਖ ਸਕਦਾ ਹਾਂ, (ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਮੇਰੀ ਨਜ਼ਰ ਵਿਗੜ ਰਹੀ ਹੈ, ਮੇਰੇ ਹੱਥ ਵਿਗੜ ਰਹੇ ਹਨ)।
ਮੈਂ ਇਹ ਕਹਿਣਾ ਪਸੰਦ ਕਰਦਾ ਹਾਂ, ਕੀ ਇਹ ਇਕੱਠੇ ਹੈ ਜਾਂ ਨਹੀਂ। ਮੈਨੂੰ ਸੱਚਮੁੱਚ "ਸੁਧਾਰੋ, ਬਿਹਤਰ ਬਣੋ" ਤੋਂ ਨਫ਼ਰਤ ਹੈ। ਕਈ ਵਾਰ ਤੁਹਾਡਾ ਲੇਆਉਟ ਵਧੀਆ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਤੁਸੀਂ ਹੁਣ ਹਿੱਸੇ ਪ੍ਰਾਪਤ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ। ਇਹ ਕੀ ਹੈ? ਇੱਕ ਚੰਗੀ ਧਾਰਨਾ ਇੱਕ ਵਧੀਆ ਸੰਕਲਪ ਹੈ, ਅਤੇ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਕਾਰਨ ਇਸ ਨੂੰ ਸੁਧਾਰਨ ਦੀ ਬਜਾਏ ਇਸ ਨੂੰ ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਰੱਖਣਾ ਬਿਹਤਰ ਹੈ।
“ਤੱਥ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਤਿੰਨ ਕੰਪਨੀਆਂ ਇੰਟੇਲ, ਸੈਮਸੰਗ ਅਤੇ ਟੀਐਸਐਮਸੀ ਅਜੇ ਵੀ ਇਸ ਗੇਮ ਵਿੱਚ ਸਭ ਤੋਂ ਅੱਗੇ ਮੁਕਾਬਲਾ ਕਰ ਰਹੀਆਂ ਹਨ, ਲਗਾਤਾਰ ਪ੍ਰਤੀ ਵਰਗ ਮਾਈਕ੍ਰੋਮੀਟਰ ਵਿੱਚ ਹੋਰ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਤਾਵਾਂ ਨੂੰ ਨਿਚੋੜ ਰਹੀਆਂ ਹਨ,”
ਇਲੈਕਟ੍ਰਾਨਿਕ ਕੰਪੋਨੈਂਟ ਵੱਡੇ ਅਤੇ ਮਹਿੰਗੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। 1971 ਵਿੱਚ, ਔਸਤ ਪਰਿਵਾਰ ਕੋਲ ਸਿਰਫ਼ ਕੁਝ ਰੇਡੀਓ, ਇੱਕ ਸਟੀਰੀਓ ਅਤੇ ਇੱਕ ਟੀਵੀ ਸੀ। 1976 ਤੱਕ, ਕੰਪਿਊਟਰ, ਕੈਲਕੂਲੇਟਰ, ਡਿਜੀਟਲ ਘੜੀਆਂ ਅਤੇ ਘੜੀਆਂ ਬਾਹਰ ਆ ਗਈਆਂ ਸਨ, ਜੋ ਕਿ ਖਪਤਕਾਰਾਂ ਲਈ ਛੋਟੀਆਂ ਅਤੇ ਸਸਤੀਆਂ ਸਨ।
ਕੁਝ ਮਿਨੀਟੁਰਾਈਜ਼ੇਸ਼ਨ ਡਿਜ਼ਾਈਨ ਤੋਂ ਮਿਲਦੀ ਹੈ। ਓਪਰੇਸ਼ਨਲ ਐਂਪਲੀਫਾਇਰ ਗਾਇਰੇਟਰਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਦਿੰਦੇ ਹਨ, ਜੋ ਕਿ ਕੁਝ ਮਾਮਲਿਆਂ ਵਿੱਚ ਵੱਡੇ ਇੰਡਕਟਰਾਂ ਨੂੰ ਬਦਲ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਐਕਟਿਵ ਫਿਲਟਰ ਇੰਡਕਟਰਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਖਤਮ ਕਰਦੇ ਹਨ।
ਵੱਡੇ ਹਿੱਸੇ ਹੋਰ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਉਤਸ਼ਾਹਿਤ ਕਰਦੇ ਹਨ: ਸਰਕਟ ਨੂੰ ਘੱਟ ਕਰਨਾ, ਯਾਨੀ ਸਰਕਟ ਨੂੰ ਕੰਮ ਕਰਨ ਲਈ ਸਭ ਤੋਂ ਘੱਟ ਭਾਗਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨਾ। ਅੱਜ, ਸਾਨੂੰ ਇੰਨੀ ਪਰਵਾਹ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਸਿਗਨਲ ਨੂੰ ਉਲਟਾਉਣ ਲਈ ਕੁਝ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ? ਇੱਕ ਕਾਰਜਸ਼ੀਲ ਐਂਪਲੀਫਾਇਰ ਲਓ। ਕੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਇੱਕ ਸਟੇਟ ਮਸ਼ੀਨ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ? mpu.etc ਲਓ। ਅੱਜ ਦੇ ਹਿੱਸੇ ਬਹੁਤ ਛੋਟੇ ਹਨ, ਪਰ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਅੰਦਰ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਭਾਗ ਹਨ। ਇਸ ਲਈ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਤੁਹਾਡੇ ਸਰਕਟ ਦਾ ਆਕਾਰ ਵਧਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਬਿਜਲੀ ਦੀ ਖਪਤ ਵੱਧ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਇੱਕ ਸਿਗਨਲ ਨੂੰ ਉਲਟਾਉਣ ਲਈ ਵਰਤਿਆ ਜਾਣ ਵਾਲਾ ਟਰਾਂਜ਼ਿਸਟਰ ਘੱਟ ਪਾਵਰ ਵਰਤਦਾ ਹੈ ਇੱਕ ਸੰਚਾਲਨ ਐਂਪਲੀਫਾਇਰ ਨਾਲੋਂ ਉਹੀ ਕੰਮ ਪੂਰਾ ਕਰੋ। ਪਰ ਫਿਰ ਦੁਬਾਰਾ, ਮਿਨੀਏਚੁਰਾਈਜ਼ੇਸ਼ਨ ਸ਼ਕਤੀ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਦਾ ਧਿਆਨ ਰੱਖੇਗੀ। ਬੱਸ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਨਵੀਨਤਾ ਇੱਕ ਵੱਖਰੀ ਦਿਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਚਲੀ ਗਈ ਹੈ।
ਤੁਸੀਂ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਘਟੇ ਹੋਏ ਆਕਾਰ ਦੇ ਕੁਝ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੇ ਲਾਭ/ਕਾਰਨ ਗੁਆ ​​ਚੁੱਕੇ ਹੋ: ਘਟਾਏ ਗਏ ਪੈਕੇਜ ਪਰਜੀਵੀ ਅਤੇ ਵਧੀ ਹੋਈ ਪਾਵਰ ਹੈਂਡਲਿੰਗ (ਜੋ ਕਿ ਪ੍ਰਤੀਕੂਲ ਜਾਪਦਾ ਹੈ)।
ਵਿਹਾਰਕ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਕੋਣ ਤੋਂ, ਇੱਕ ਵਾਰ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਤਾ ਦਾ ਆਕਾਰ ਲਗਭਗ 0.25u ਤੱਕ ਪਹੁੰਚ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਤੁਸੀਂ GHz ਪੱਧਰ 'ਤੇ ਪਹੁੰਚ ਜਾਵੋਗੇ, ਜਿਸ ਸਮੇਂ ਵੱਡਾ SOP ਪੈਕੇਜ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ * ਪ੍ਰਭਾਵ ਪੈਦਾ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।
ਇਸ ਸਮੇਂ, QFN/BGA ਪੈਕੇਜਾਂ ਦੀ ਕਾਰਗੁਜ਼ਾਰੀ ਦੇ ਮਾਮਲੇ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਸੁਧਾਰ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਪੈਕੇਜ ਨੂੰ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਫਲੈਟ ਮਾਊਂਟ ਕਰਦੇ ਹੋ, ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ *ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ* ਬਿਹਤਰ ਥਰਮਲ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਅਤੇ ਐਕਸਪੋਜ਼ਡ ਪੈਡਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਖਤਮ ਹੁੰਦੇ ਹੋ।
ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, Intel, Samsung, ਅਤੇ TSMC ਯਕੀਨੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਇੱਕ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਭੂਮਿਕਾ ਨਿਭਾਉਣਗੇ, ਪਰ ASML ਇਸ ਸੂਚੀ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਬੇਸ਼ਕ, ਇਹ ਪੈਸਿਵ ਵੌਇਸ 'ਤੇ ਲਾਗੂ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ...
ਇਹ ਸਿਰਫ਼ ਅਗਲੀ ਪੀੜ੍ਹੀ ਦੇ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਨੋਡਾਂ ਰਾਹੀਂ ਸਿਲੀਕੋਨ ਲਾਗਤਾਂ ਨੂੰ ਘਟਾਉਣ ਬਾਰੇ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਹੋਰ ਚੀਜ਼ਾਂ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਬੈਗ। ਛੋਟੇ ਪੈਕੇਜਾਂ ਲਈ ਘੱਟ ਸਮੱਗਰੀ ਅਤੇ wcsp ਜਾਂ ਇਸ ਤੋਂ ਵੀ ਘੱਟ ਦੀ ਲੋੜ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਛੋਟੇ ਪੈਕੇਜ, ਛੋਟੇ PCBs ਜਾਂ ਮੋਡੀਊਲ, ਆਦਿ।
ਮੈਂ ਅਕਸਰ ਕੁਝ ਕੈਟਾਲਾਗ ਉਤਪਾਦ ਵੇਖਦਾ ਹਾਂ, ਜਿੱਥੇ ਸਿਰਫ ਡ੍ਰਾਈਵਿੰਗ ਕਾਰਕ ਲਾਗਤ ਵਿੱਚ ਕਮੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। MHz/ਮੈਮੋਰੀ ਦਾ ਆਕਾਰ ਇੱਕੋ ਜਿਹਾ ਹੈ, SOC ਫੰਕਸ਼ਨ ਅਤੇ ਪਿੰਨ ਵਿਵਸਥਾ ਇੱਕੋ ਜਿਹੀ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਬਿਜਲੀ ਦੀ ਖਪਤ ਨੂੰ ਘਟਾਉਣ ਲਈ ਨਵੀਂਆਂ ਤਕਨੀਕਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ (ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਇਹ ਮੁਫਤ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਇਸ ਲਈ ਇੱਥੇ ਕੁਝ ਪ੍ਰਤੀਯੋਗੀ ਫਾਇਦੇ ਹੋਣੇ ਚਾਹੀਦੇ ਹਨ ਜੋ ਗਾਹਕਾਂ ਦੀ ਪਰਵਾਹ ਕਰਦੇ ਹਨ)
ਵੱਡੇ ਭਾਗਾਂ ਦੇ ਫਾਇਦਿਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਐਂਟੀ-ਰੇਡੀਏਸ਼ਨ ਸਮੱਗਰੀ ਹੈ। ਇਸ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਸਥਿਤੀ ਵਿੱਚ, ਛੋਟੇ ਟਰਾਂਜ਼ਿਸਟਰ ਬ੍ਰਹਿਮੰਡੀ ਕਿਰਨਾਂ ਦੇ ਪ੍ਰਭਾਵਾਂ ਲਈ ਵਧੇਰੇ ਸੰਵੇਦਨਸ਼ੀਲ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਉਦਾਹਰਨ ਲਈ, ਸਪੇਸ ਅਤੇ ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਉੱਚ-ਉੱਚਾਈ ਨਿਗਰਾਨਾਂ ਵਿੱਚ।
ਮੈਂ ਸਪੀਡ ਵਧਾਉਣ ਦਾ ਕੋਈ ਵੱਡਾ ਕਾਰਨ ਨਹੀਂ ਦੇਖਿਆ। ਸਿਗਨਲ ਦੀ ਗਤੀ ਲਗਭਗ 8 ਇੰਚ ਪ੍ਰਤੀ ਨੈਨੋ ਸਕਿੰਟ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਸਿਰਫ ਆਕਾਰ ਨੂੰ ਘਟਾਉਣ ਨਾਲ, ਤੇਜ਼ ਚਿਪਸ ਸੰਭਵ ਹਨ।
ਤੁਸੀਂ ਪੈਕੇਜਿੰਗ ਤਬਦੀਲੀਆਂ ਅਤੇ ਘਟੇ ਹੋਏ ਚੱਕਰਾਂ (1/ਫ੍ਰੀਕੁਐਂਸੀ) ਦੇ ਕਾਰਨ ਪ੍ਰਸਾਰ ਦੇਰੀ ਵਿੱਚ ਅੰਤਰ ਦੀ ਗਣਨਾ ਕਰਕੇ ਆਪਣੇ ਖੁਦ ਦੇ ਗਣਿਤ ਦੀ ਜਾਂਚ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ। ਇਹ ਧੜਿਆਂ ਦੀ ਦੇਰੀ/ਅਵਧੀ ਨੂੰ ਘਟਾਉਣ ਲਈ ਹੈ। ਤੁਸੀਂ ਦੇਖੋਗੇ ਕਿ ਇਹ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਵੀ ਦਿਖਾਈ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਇੱਕ ਗੋਲ ਕਾਰਕ.
ਇੱਕ ਗੱਲ ਜੋ ਮੈਂ ਜੋੜਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ ਉਹ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਆਈਸੀ, ਖਾਸ ਤੌਰ 'ਤੇ ਪੁਰਾਣੇ ਡਿਜ਼ਾਈਨ ਅਤੇ ਐਨਾਲਾਗ ਚਿਪਸ, ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਘੱਟ ਤੋਂ ਘੱਟ ਅੰਦਰੂਨੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਘਟਾਏ ਗਏ ਨਹੀਂ ਹਨ। ਆਟੋਮੇਟਿਡ ਨਿਰਮਾਣ ਵਿੱਚ ਸੁਧਾਰ ਦੇ ਕਾਰਨ, ਪੈਕੇਜ ਛੋਟੇ ਹੋ ਗਏ ਹਨ, ਪਰ ਇਹ ਇਸ ਲਈ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਡੀਆਈਪੀ ਪੈਕੇਜਾਂ ਵਿੱਚ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਅੰਦਰ ਖਾਲੀ ਥਾਂ, ਇਸ ਲਈ ਨਹੀਂ ਕਿ ਟਰਾਂਜ਼ਿਸਟਰ ਆਦਿ ਛੋਟੇ ਹੋ ਗਏ ਹਨ।
ਰੋਬੋਟ ਨੂੰ ਉੱਚ-ਸਪੀਡ ਪਿਕ-ਐਂਡ-ਪਲੇਸ ਐਪਲੀਕੇਸ਼ਨਾਂ ਵਿੱਚ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਛੋਟੇ ਹਿੱਸਿਆਂ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਣ ਲਈ ਕਾਫ਼ੀ ਸਹੀ ਬਣਾਉਣ ਦੀ ਸਮੱਸਿਆ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਇੱਕ ਹੋਰ ਮੁੱਦਾ ਭਰੋਸੇਯੋਗ ਤੌਰ 'ਤੇ ਛੋਟੇ ਕੰਪੋਨੈਂਟਸ ਨੂੰ ਵੈਲਡਿੰਗ ਕਰਨਾ ਹੈ। ਖਾਸ ਤੌਰ 'ਤੇ ਜਦੋਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਾਵਰ/ਸਮਰੱਥਾ ਦੀਆਂ ਜ਼ਰੂਰਤਾਂ ਦੇ ਕਾਰਨ ਅਜੇ ਵੀ ਵੱਡੇ ਭਾਗਾਂ ਦੀ ਲੋੜ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਸਪੈਸ਼ਲ ਸੋਲਡਰ ਪੇਸਟ, ਸਪੈਸ਼ਲ ਸਟੈਪ ਸੋਲਡਰ ਪੇਸਟ ਟੈਂਪਲੇਟਸ (ਜਿੱਥੇ ਲੋੜ ਹੋਵੇ ਥੋੜੀ ਮਾਤਰਾ ਵਿੱਚ ਸੋਲਡਰ ਪੇਸਟ ਲਗਾਓ, ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਵੱਡੇ ਹਿੱਸਿਆਂ ਲਈ ਕਾਫ਼ੀ ਸੋਲਡਰ ਪੇਸਟ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰੋ) ਬਹੁਤ ਮਹਿੰਗੇ ਹੋਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਏ। ਇਸ ਲਈ ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇੱਕ ਪਠਾਰ ਹੈ, ਅਤੇ ਸਰਕਟ ਵਿੱਚ ਹੋਰ ਛੋਟਾਕਰਨ ਹੈ। ਬੋਰਡ ਪੱਧਰ ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਮਹਿੰਗਾ ਅਤੇ ਸੰਭਵ ਤਰੀਕਾ ਹੈ। ਇਸ ਸਮੇਂ, ਤੁਸੀਂ ਸਿਲਿਕਨ ਵੇਫਰ ਪੱਧਰ 'ਤੇ ਹੋਰ ਏਕੀਕਰਣ ਵੀ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ ਅਤੇ ਵੱਖਰੇ ਹਿੱਸਿਆਂ ਦੀ ਸੰਖਿਆ ਨੂੰ ਘੱਟ ਤੋਂ ਘੱਟ ਤੱਕ ਸਰਲ ਬਣਾ ਸਕਦੇ ਹੋ।
ਤੁਸੀਂ ਇਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਫ਼ੋਨ 'ਤੇ ਦੇਖੋਗੇ। 1995 ਦੇ ਆਸ-ਪਾਸ, ਮੈਂ ਗੈਰੇਜ ਦੀ ਵਿਕਰੀ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਮੋਬਾਈਲ ਫ਼ੋਨ ਖਰੀਦੇ ਸਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਹਰ ਇੱਕ ਨੂੰ ਕੁਝ ਡਾਲਰਾਂ ਵਿੱਚ ਖਰੀਦਿਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ICs ਥ੍ਰੂ-ਹੋਲ ਹਨ। ਪਛਾਣਨਯੋਗ CPU ਅਤੇ NE570 ਕੰਪੇਂਡਰ, ਵੱਡੇ ਮੁੜ ਵਰਤੋਂ ਯੋਗ IC।
ਫਿਰ ਮੈਂ ਕੁਝ ਅੱਪਡੇਟ ਕੀਤੇ ਹੈਂਡਹੈਲਡ ਫ਼ੋਨਾਂ ਨਾਲ ਸਮਾਪਤ ਕੀਤਾ। ਇੱਥੇ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਹਿੱਸੇ ਹਨ ਅਤੇ ਲਗਭਗ ਕੁਝ ਵੀ ਜਾਣੂ ਨਹੀਂ ਹੈ। ICs ਦੀ ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਗਿਣਤੀ ਵਿੱਚ, ਨਾ ਸਿਰਫ਼ ਘਣਤਾ ਜ਼ਿਆਦਾ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਸਗੋਂ ਇੱਕ ਨਵਾਂ ਡਿਜ਼ਾਈਨ (SDR ਦੇਖੋ) ਵੀ ਅਪਣਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਵੱਖਰੇ ਹਿੱਸੇ ਜੋ ਪਹਿਲਾਂ ਲਾਜ਼ਮੀ ਸਨ।
> (ਜਿੱਥੇ ਲੋੜ ਹੋਵੇ ਥੋੜੀ ਮਾਤਰਾ ਵਿੱਚ ਸੋਲਡਰ ਪੇਸਟ ਲਗਾਓ, ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਵੱਡੇ ਭਾਗਾਂ ਲਈ ਕਾਫ਼ੀ ਸੋਲਡਰ ਪੇਸਟ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰੋ)
ਹੇ, ਮੈਂ ਇਸ ਸਮੱਸਿਆ ਨੂੰ ਹੱਲ ਕਰਨ ਲਈ "3D/ਵੇਵ" ਟੈਂਪਲੇਟ ਦੀ ਕਲਪਨਾ ਕੀਤੀ: ਜਿੱਥੇ ਸਭ ਤੋਂ ਛੋਟੇ ਹਿੱਸੇ ਹਨ, ਉੱਥੇ ਪਤਲਾ, ਅਤੇ ਪਾਵਰ ਸਰਕਟ ਜਿੱਥੇ ਮੋਟਾ ਹੈ।
ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ, SMT ਕੰਪੋਨੈਂਟ ਬਹੁਤ ਛੋਟੇ ਹਨ, ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਖੁਦ ਦੇ CPU ਨੂੰ ਡਿਜ਼ਾਈਨ ਕਰਨ ਅਤੇ ਇਸਨੂੰ PCB 'ਤੇ ਪ੍ਰਿੰਟ ਕਰਨ ਲਈ ਅਸਲੀ ਵੱਖਰੇ ਹਿੱਸੇ (74xx ਅਤੇ ਹੋਰ ਕੂੜਾ ਨਹੀਂ) ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ। ਇਸਨੂੰ LED ਨਾਲ ਛਿੜਕੋ, ਤੁਸੀਂ ਇਸਨੂੰ ਅਸਲ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਦੇਖ ਸਕਦੇ ਹੋ।
ਸਾਲਾਂ ਦੌਰਾਨ, ਮੈਂ ਨਿਸ਼ਚਤ ਤੌਰ 'ਤੇ ਗੁੰਝਲਦਾਰ ਅਤੇ ਛੋਟੇ ਹਿੱਸਿਆਂ ਦੇ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਵਿਕਾਸ ਦੀ ਪ੍ਰਸ਼ੰਸਾ ਕਰਦਾ ਹਾਂ। ਉਹ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਤਰੱਕੀ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਪਰ ਉਸੇ ਸਮੇਂ ਉਹ ਪ੍ਰੋਟੋਟਾਈਪਿੰਗ ਦੀ ਦੁਹਰਾਓ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਵਿੱਚ ਜਟਿਲਤਾ ਦੇ ਇੱਕ ਨਵੇਂ ਪੱਧਰ ਨੂੰ ਜੋੜਦੇ ਹਨ।
ਐਨਾਲਾਗ ਸਰਕਟਾਂ ਦੀ ਐਡਜਸਟਮੈਂਟ ਅਤੇ ਸਿਮੂਲੇਸ਼ਨ ਸਪੀਡ ਤੁਹਾਡੇ ਦੁਆਰਾ ਪ੍ਰਯੋਗਸ਼ਾਲਾ ਵਿੱਚ ਕੀਤੇ ਜਾਣ ਨਾਲੋਂ ਬਹੁਤ ਤੇਜ਼ ਹੈ। ਜਿਵੇਂ ਜਿਵੇਂ ਡਿਜੀਟਲ ਸਰਕਟਾਂ ਦੀ ਬਾਰੰਬਾਰਤਾ ਵਧਦੀ ਹੈ, ਪੀਸੀਬੀ ਅਸੈਂਬਲੀ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਬਣ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਉਦਾਹਰਨ ਲਈ, ਟ੍ਰਾਂਸਮਿਸ਼ਨ ਲਾਈਨ ਪ੍ਰਭਾਵ, ਪ੍ਰਸਾਰ ਵਿੱਚ ਦੇਰੀ। ਕਿਸੇ ਵੀ ਕੱਟਣ ਦੀ ਪ੍ਰੋਟੋਟਾਈਪਿੰਗ- ਕਿਨਾਰੇ ਦੀ ਤਕਨਾਲੋਜੀ ਪ੍ਰਯੋਗਸ਼ਾਲਾ ਵਿੱਚ ਐਡਜਸਟਮੈਂਟ ਕਰਨ ਦੀ ਬਜਾਏ, ਡਿਜ਼ਾਈਨ ਨੂੰ ਸਹੀ ਢੰਗ ਨਾਲ ਪੂਰਾ ਕਰਨ ਲਈ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਖਰਚੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਸ਼ੌਕ ਦੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਲਈ, ਮੁਲਾਂਕਣ। ਸਰਕਟ ਬੋਰਡ ਅਤੇ ਮੋਡੀਊਲ ਸੁੰਗੜਦੇ ਭਾਗਾਂ ਅਤੇ ਪ੍ਰੀ-ਟੈਸਟਿੰਗ ਮੋਡੀਊਲ ਦਾ ਹੱਲ ਹਨ।
ਇਹ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨੂੰ "ਮਜ਼ੇਦਾਰ" ਗੁਆ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਲਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਤੁਹਾਡੇ ਪ੍ਰੋਜੈਕਟ ਨੂੰ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਕੰਮ ਕਰਨ ਲਈ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨਾ ਕੰਮ ਜਾਂ ਸ਼ੌਕ ਦੇ ਕਾਰਨ ਵਧੇਰੇ ਅਰਥਪੂਰਨ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ.
ਮੈਂ ਕੁਝ ਡਿਜ਼ਾਈਨਾਂ ਨੂੰ ਥ੍ਰੂ-ਹੋਲ ਤੋਂ SMD ਵਿੱਚ ਬਦਲ ਰਿਹਾ ਹਾਂ। ਸਸਤੇ ਉਤਪਾਦ ਬਣਾਓ, ਪਰ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਪ੍ਰੋਟੋਟਾਈਪ ਬਣਾਉਣਾ ਮਜ਼ੇਦਾਰ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਗਲਤੀ: "ਸਮਾਂਤਰ ਸਥਾਨ" ਨੂੰ "ਸਮਾਂਤਰ ਪਲੇਟ" ਵਜੋਂ ਪੜ੍ਹਿਆ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।
ਨਹੀਂ। ਇੱਕ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਦੀ ਜਿੱਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਪੁਰਾਤੱਤਵ-ਵਿਗਿਆਨੀ ਅਜੇ ਵੀ ਇਸ ਦੀਆਂ ਖੋਜਾਂ ਦੁਆਰਾ ਉਲਝਣ ਵਿੱਚ ਹੋਣਗੇ। ਕੌਣ ਜਾਣਦਾ ਹੈ, ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ 23ਵੀਂ ਸਦੀ ਵਿੱਚ, ਪਲੈਨੇਟਰੀ ਅਲਾਇੰਸ ਇੱਕ ਨਵੀਂ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਨੂੰ ਅਪਣਾ ਲਵੇ...
ਮੈਂ ਹੋਰ ਸਹਿਮਤ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਿਆ। 0603 ਦਾ ਆਕਾਰ ਕੀ ਹੈ? ਬੇਸ਼ੱਕ, 0603 ਨੂੰ ਇੰਪੀਰੀਅਲ ਸਾਈਜ਼ ਵਜੋਂ ਰੱਖਣਾ ਅਤੇ 0603 ਮੀਟ੍ਰਿਕ ਸਾਈਜ਼ 0604 (ਜਾਂ 0602) ਨੂੰ "ਕਾਲ" ਕਰਨਾ ਇੰਨਾ ਮੁਸ਼ਕਲ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਭਾਵੇਂ ਇਹ ਤਕਨੀਕੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਗਲਤ ਹੋਵੇ (ਜਿਵੇਂ: ਅਸਲ ਮੇਲ ਖਾਂਦਾ ਆਕਾਰ-ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਹੀਂ) ਫਿਰ ਵੀ। ਸਖਤ), ਪਰ ਘੱਟੋ-ਘੱਟ ਹਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਪਤਾ ਹੋਵੇਗਾ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਕਿਸ ਤਕਨਾਲੋਜੀ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋ (ਮੈਟ੍ਰਿਕ/ਇੰਪੀਰੀਅਲ)!
"ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ, ਪੈਸਿਵ ਕੰਪੋਨੈਂਟ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਰੋਧਕ, ਕੈਪਸੀਟਰ, ਅਤੇ ਇੰਡਕਟਰ ਬਿਹਤਰ ਨਹੀਂ ਹੋਣਗੇ ਜੇਕਰ ਤੁਸੀਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਛੋਟਾ ਕਰਦੇ ਹੋ."